Dedemler savaştan yeni cıkmış dinleniyorlarmış ama ne dinlenme kışın ortasında yazlık elbiseleriyle yağmurdan sırlsıklam olmuş bir şekilde neyse dedemler elbiseleri kurutmaya çalışırken yeni bir emir gelir ve hucuma geçilecegi birdirilir elbiselerin hali maglum ıslakıslak giyinirler ama sogu farketmezler bile içindeki vata sevgisi onu ısıtır neyse harekat yerine giderken dedem bir ağacın kenarında yatmakta olan bir ingilize rastlar hen hışımla tüfegine sarılır mermi yakmaya kıyamaz ve dipcini kullanır ingilizin cebindeki beş on kadar olan kesme şekerive ayaklarındaki botları alır bu anaıyı o zaman ki mali durumumuza ışık tutacagı ümidiyle yazdım teşekkür ederim

Aşağıdaki mektup Birinci Dünya Savaşında Çanakkale'de savaşan bir Fransız askeri tarafından 19 mayıs 1915 'te yazılmıştır.

Birinci Dünya Savaşında savaşan Fransız askerlerin yazmış oldukları mektuplarından oluşan "Mehmetçik Sözü"adlı kitapta yayınlanmıştır.Sitenize katkıda
bulunabilirsem sevinirim.

Yukarı Korsika'nın Speloncato yöresinden bir köylü çocuğu olan Jacques Ambrosini Çanakkale Savaşlarına katıldığında 19 yaşındadır ve cephedeki son saatlerini kardeşi François'e şöyle anlatmaktadır:
"Hücuma kalktığımızı haber verdiğim son mektubuma kaldığım yerden devam ediyorum.Süngü takıp fırladık siperlerden. Yüzbaşı önde biz arkada,otuz kırk metre koşup,ilk siperleri boşaltan arkadaşların yerlerine yerleştik. Barut kokusunun tahrik ettiği öldürme hırsıyla,vahşi hayvan çığlıkları atarak, çünkü insan savaş sırasında vahşileşiyor, gözümüz dönmüştü. Öldürmek katletmek arzusuyla yanarak, tek bir vücut gibi saldırıya geçtik. Victor yanımdaydı, ancak bu delice koşu sırasında gözden yitirdim onu. Silah arkadaşlarım sinek gibi düşüyordu.Hemen hepsi yaralanmıştı. Kimisi karım, çocuklarım diye inliyor; kimi anasını çağırıyor ve "bitirin işimi, acı çektirmeyin!" diye yalvarıtordu. Yüreğimiz paramparça, kanlı cesetlerin üzerine basarak ilerlemeye devam ettik. Yerde yüzlerce Türk kadavrası vardı. Bizim 75'likler (toplar) iyi iş görmüştü. Cesetleri şişmiş, patlamak üzereydi. Vurulmayanlar koşarak kaçmaya çalışıyordu, biz de peşlerinden. Ama yakalamak olanaksızdı. O zaman diz çöküyor, nişan alıyor, pat pat düşürüyorduk. Siperleri aşan Senegalliler, yaralı Türklerin işini süngüyle bitiriyorlardı. Bize de yaralıları öldürmemizi emrettiler, ama benim cesaretim yoktu. Birden üçüncü düşman siperinde, yaşlı Muhammedçiklerden birini gördüm. Yaralıydı ve henüz kaldırabildiği kollarıyla bir sopaya beyaz bayrak
çekmeye çalışıyordu.Yanına yaklaştım. Bir de ne göreyim? Bana dikti gözlerini, sonra tüfeğine davranıp kafama nişan almaya çalıştı. Zavallı. Daha hızlı davranıp sağ şakağından süngüledim ve iç güdüsel olarak tetiğe bastım. Beyni patladı, parçaları uçuşup yüzüme yapıştı. Artık ben de tüm yaralıların işini bitirecektim. Öyle de yaptım. Beş sıra siper daha aştık ve arkamızda yaralı bırakmadık. Çünkü Türklerin yaralısı bile, ancak ölünce kesiyordu ateşi. Otuz metre önümde kaçmaya çalışan bir Türk gördüm. Tetiği çektim, düştü. Yanına geldim, bir mermi daha salladım, onun da beyni uçtu. Ama bir vadiye
sığınmışlardı, artık hepsini avlamamız imkansızdı. Yüzbaşımı gördüm, bana dönüp: "cesaret!"diye bağırdı. Ancak aynı anda kasığımda bir elektriklenme hissettim, yaralanmıştım. Yere yıkılırken, önümde giden arkadaşın parçalanmış kafatasını gördüm. Sıhhiyeye doğru sürünmeye başladım. Türkler yeniden
mevzilenmişlerdi. Arkadaşlar artçıları şişlemeye çalışrken, sağ cenahtan bomba ve mermi yağdırıyorlardı üstümüze......"

Yaralı Jecques Ambrosini Settülbahir'den kalkan Le Gange zırhlısına bindirilmiştir.

Yengem dedesini anlattı. Dedesi Çanakkale Savaşlarında savaşmış ve gazi olmuştur. Çanakkale'den köye giderken İntepe bayırlarından karşı yarımadaya baktığında gözlerinin dolduğunu o yaşlı gazinin (dedesinin) ağladığını anlatırdı. Çünkü dedesi bir kolunu omuzundan orada kaybetmiş siperde bir şarapnel parçası kolunu koparmış o önce anlamamış sonra arkadaşı söylemiş hemen kopan kolun yerine bir poşetiçinde tuz bağlayıp basmışlar daha sonra yine savaşa devam etmiş. Dedesi ölmüş yengem sağ hep bizlere anlatır dedesi ile hatıralarını.

Teşekkürler.

Bu anıyı anlatan kişinin babası çanakkale savaşına katılıp gazi
olmuştur.

Savaşta aç kaldıgını yiyecek olarak kendilerine yalnız günde bir avuç arpa verildigini söyleyen gazi dedemiz, karınlarını doyurmak için ot yemek istediklerini ancak savaşta ölenlerin cesetlerinin kan kokusundan ot bile yiyemediklerini söylemiştir.

Babam

Babamın halasının kocası Çanakkale savaşına katılmış.
Bir gece banyo yapması gerektiği için dereye gidiyor. Elbiselerini çıkarıp yıkanacağı zaman köprünün üzerinden 15–20 tane düşman askerlerinin geçtiğini görüyor. Hemen eline silahını alıp düşmanları esir alıp karargaha götürüyor. Bizim komutan şaşırıyor ve düşman komutanına soruyor.

–Neden bir kişiye esir oldunuz?

Düşman komutanının cevabı ise düşündürücüdür.

–Biz buna esir olmadık. Yeşil sarıklı–cübbeli adamlar vardı. Biz nefes almaya dahi korkuyorduk diyor.

Yine babamın halasının kocası şehit olunca silahını bırakmıyor.

Komutanı:

–Oğlum Recep! Bu silah kardeşlerine lazım. Onu bırak deyince silahını bırakıyor.

Yine dedem Çanakkale savaşında Yunanlılara esir düşüyor. Yunanlılar dedemi taş kirecin üzerinde birakmışlar. Dedemin ayakları kireçten dolayı yanmış.
Bir Yunan askeri de dedemin kafasına silahının dipçiğini vuruyormuş. Uzun süre bu böyle devam etmiş. Birgün Yunanlı subay insafa gelmiş ve askere bağırarak:
–Niçin öyle vurup duruyorsun. Eğer erkeksen onun eline silah vereceğim ve karşısına 10 kişi koyacağım. Hadi o zaman kozlarınızı paylaşın dediğinde asker korkudan ne yapacağını şaşırmış ve bundan sonra böyle eziyetler yapmamış.